Το Κάλεσμα Της Φύσης

Ολα τα δεντρα στο περασμα της υποκλινοντουσαν,το καθενα με τον δικο του τροπο.

Μια οπτασια ηταν,αχ αυτο το αγερωχο περπατημα,εδινε νοημα στην υπαρξη της γυναικειας φυσης.

Τους ψιθυρους των λουλουδιων,το θροισμα των φυλλων,δεν τ ακουγε, γιατι στ αυτια της ειχε

τ ακουστικα που ακουγε μουσικη ,απομονωμενη στον κοσμο της.

Η φυση την δεχεται ετσι οπως ειναι,γιατι δεν υπαρχει υστεροβουλια στη φυση.

Την ανοιξη την εραναν με ανθη,το φθινοπωρο με χρυσαφενια φυλλα,τον χειμωνα μοιραζαν

υποσχεσεις με το σιωπηλο ,αλλα μαγευτικο τοπιο του χιονια.

Δεν ηταν πρωτογνωρο φαινομενο για τα δεντρα της παραλιακης αλεας

Ολοι οι νεοι περναγαν με τον ιδιο εξοπλισμο,ακουστικα με τα καλωδια να κρεμονται απο τα πανωφορια τους,και να πορευονται μονοι τους.

Ηταν ενα ανοιξιατικο πρωινο που το σκηνικο θ αλαζε.Η χορογραφια εκεινης της ημερας ειχε

μαυρο κυκνο η μαλλον μαυρο φορτηγο.

Η οπτασια περπαταγε χωρις να εχει αντιληψη του τι γινεται στον ευρυτερο χωρο..........

Η ακακια εριξε ολα τα φυλλα πανω της ,αλλα αυτη συνεχισε την πορεια της απτοητη.

Ο χειμωνανθος χορευοντας σαμπα ,πεταξε τ ανθη του στο διαβα της ,αλλα το κοριτσι ακολουθουσε

την μοιρα του.

Ο ερωτευμενος πλατανος σε μια απελπιδα προσπαθεια ,εσπασε ενα μεγαλο κλαρι, οι χυμοι πεταχτηκαν σαν αιμα,παρολο τον πονο, το πεταξε για να την σταματησει,αλλα αυτο εσκασε πισω της

Ολα εγιναν ακαριαια,μονο το κυπαρισσι λυγισε,πηρε το αψυχο σωμα στην αγκαλια του για να το

οδηγηση στην αιωνιοτητα.

Το φαινομενο ειναι καθημερινο,χιλιαδες νεοι δεν θα μαθουν τι ειναι ο ψιθυρος της φυλλωσιας

του πλατανου,το σκυρτημα του πευκου,το τραγουδι του χειμωνανθου.

Η μοναξια και οχι η μοναχικοτητα που ειναι επιλογη,θα ειναι κυριαρχη της νιοτης.

Η δημιουργια και η φαντασια θα υπαρχουν σαν αγνωστες λεξεις στ αραχνιασμενα βιβλια.