Κρεμασ(τρω)μενος

Περπατας στο δρομο και δεν βλεπεις να περπαταν ανθρωποι.

Βλεπεις ρουχα ,που μολις βγηκαν απο την ντουλαπα,καλοσιδερωμενα,η τσακιση

των παντελονιων σε πρωτο πλανο,μερικοι ξεχασαν ν αφαιρεσουν την κρεμαστρα,

κουβαλαν τα κρεμασμενα ονειρα τους για να νοιωθουν,να πιστευουν,οτι μπορει

καποτε να εκπληρωθουν,να πραγματοποιηθουν.

Βλεπεις μονο ρουχα να περπαταν,το περιεχομενο τους ,εχει μεινει στον καναπε

της αλλοτριωσης.

Ξυπνας το πρωι και απο καθηκον πια,ανοιγεις την ντουλαπα......το ερωτημα δεν ειναι

τι θα φορεσω;

το ερωτημα ειναι ,

ποιος μπορει να ειμαι;

ποιος θα μπορουσα να ειμαι;

τι ειμαι;

για να ντυθω αναλογα.

Τον τελευταιο καιρο οι επιλογες στα ρουχα δεν συμπιπτουν με τον καιρο που επι

κρατει.

Το μαυρο ερχεται την ανοιξη και τα χρωματα

το καταχειμωνο γιατι μας ξεγελασε μια ηλιαχτιδα.

Τα ρουχα......ανθρωποι ειναι ευαλωτα στις καιρικες συνθηκες.

Τα ατομα σαν οντοτητες εχασαν το ειδικο βαρος.

Ενα αερακι τους ξενιτευει,μια βροχη τους θαβει στον κηπο του γιγνεσθαι.